توسعه بدون ضابطه، ایران را به تنش آبی رساند
انوش نوری اسفندیاری: بزرگترین ضعف ساختاری، متکی کردن برنامه توسعه کشور به برداشت بیشتر از منابع آب و رشد بیرویه و بدون قاعده شهرنشینیان بوده است. این موضوع تازه نیست و حداقل ۶ الی هفت دهه سابقه دارد. ایجاد نظام تخصیص آب و کنترل حجم برداشتها از دهه ۸۰ تاکنون نتوانسته است به وظایف خود عمل کند. نظام فنی و اجرایی کشور با ضعیف شدن سازمان برنامهوبودجه ناتوان تر از گذشته شده است.
میتوان این شیوه برنامهریزی را «توسعه بدون ضابطه آب محور» نامید. زیرا در این نوع برنامهریزی به تغییرات عمیق ساختار اقتصادی کشور و نیازهای آن از نظر تکیه کمتر به بخش کشاورزی، تکیه بیشتر به بخشهای صنعت و خدمات به منظور افزایش چشمگیر کارایی آب توجهی نمیشود. در نتیجه تدبیرها و برنامهریزیها فاقد آینده اندیشی و پایایی است..
سیاستها و اقدامات در برنامههای پنج ساله، خیلی کم تحقق پیدا کردند. شاید حدود ۲۰ درصد. به ویژه در زمینه «طرح های تعادل بخشی آب زیرزمینی» که خودش پروژههای مختلفی دارد. جلب مشارکت و همکاری بهرهبرداران بسیار اندک و ناکافی است.
برنامه «گروه سازگاری با کمآبی» که فرابخشی باید عمل کند، تقریباً کارش از جمله چون دستوری و از بالا به پایین بود، نیمهتمام مانده و در سایه قرار گرفته است..
متن کامل این گفتوگو را در «ایرنا» مطالعه کنید.
