دست‌های بی‌ادعا
.. حالا دانش‌آموزان این منطقه در حفاظت فعال هستند و حتی خودشان در کوهپایه‌ها آبشخورهای برای حیات‌وحش آماده می‌کنند که تا از آن استفاده کنند..
«مؤسسه مطالعه و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران» پنجشنبه گذشته همایشی با عنوان «نقش جوامع محلی در مدیریت منابع آب» برگزار کرد. همایشی که به‌گفته مجریان آن، در جست‌وجوی دانش جایی بیرون از دانشگاه است؛ دانشی اصیل، در میان جامعه محلی، آن‌هم آنجا که به ثمر نشسته است. تلاش‌های «سیروس زارع» و «علی‌نصیری»، دو روستانشین از جنوب استان فارس، یکی از احیای تالاب خشک‌شده «کمجان» و دیگری در استفاده و مدیریت منابع آب به‌نفع «بیابان‌زدایی» و حفاظت از گونه‌های حیات‌وحش در منطقه‌ای که می‌رفت تا بیابان شود (پاقلات) به‌عنوان دو الگوی موفق و درس‌آموخته در این همایش روایت شد. روایتی از سختی‌ها و صبوری‌ها که با همراهی جامعه‌محلی و تکیه بر توان و دانش بومی منطقه، با پایانی خوش همراه شد. کمجان امروز یک تالاب احیا شده است و «پاقلات و ارتفاعاتش» روستایی که بیابان را به منطقه‌ای مطلوب برای بنات و نبات تبدیل کرده است.
همایش کوچکی بود؛ عنوانش «نقش جوامع محلی در مدیریت منابع آب». جمع شده بودیم تا از دو کار بزرگ صحبت کنیم و قصه را از زبان آنانی که آن را رقم زده بودند، بشنویم. داستان اول را «سیروس زارع» تعریف می‌کند.
«کمجان» در «خرامه»
«استان فارس بیشترین تالاب‌هایش را از دست داده است. کمجان هم یکی از همین تالاب‌ها بود که وقتی خشک شد، حتی کسی نمی‌گفت یکی از تالاب‌های بین‌المللی، خشک شده است.» زارع این را می‌گوید و می‌رود سراغ «بیشه»؛ تالاب کوچکی در حاشیه تالاب کمجان که خشک شدنش مشکلات زیادی برای روستانشینان «خرامه» ایجاد کرد، آنقدر که خودشان ناچار شدند آستین بالا بزنند..
گزارش کامل را در تارنمای روزنامه «پیام ما» بخوانید.
