بینش راهبردی شماره (۷)
حداقل در دو دهه اخیر که موضوع آب زیرزمینی در سطح ملی پررنگتر و به لطف بی توجهی‌ها انکار آن دشوار و دشوارتر شده است، هیچ دوره‌ای از دولت‌ها و مجالس ادعا نداشتند که نسبت به آب‌زیرزمینی بی‌توجه هستند، و حتی اگر دقیق‌تر به مصوبات‌شان بنگریم، خواهیم‌دید که چطور از یکدیگر گوی دغدغه‌مندی را ربوده‌اند. ممکن است عموم مردم از این دغدغه‌مندی‌ها بی‌خبر باشند، اما برای متخصصان و علاقمندان، این موضوعات دیگر کهنه است. طرح تعادل‌بخشی آب‌های زیرزمینی )که البته اخیراً در طرح سازگاری با کم آبی نیز متبلور شده است) و قانون تعیین تکلیف چاه های بدون پروانه از اتفاقات مهم در بازه ۲۰ ساله است. اگر از متخصصان نظرشان را پیرامون این محصولات دولتی و مجلسی بپرسیم، لیست بلندی از انتقادات را مطرح می‌کنند. اگر از دولتی‌ها بپرسیم، طرح تعادل‌بخشی قابل‌دفاع‌ترین است، و اگر از مجلسی‌ها بپرسیم، قانون تعیین تکلیف چا‌ه‌های غیرمجاز قابل‌دفاع‌ترین است. هر کسی از ظن خود برای ناکام ی‌های این مصوبات (دولتی و مجلسی) توضیحاتی دارد. اما آنچه در این بین جای آن خالی است، عدم نگاه واقع‌گرایانه نسبت به آب زیرزمینی است.
نگاهی که فارغ از متهم‌کردن قبلی‌ها یا طرف مقابل، به این سوال جواب بدهد که شما چه راهکار متفاوتی دارید؟! این مسأله از این جهت مهم است که زمان به سرعت در حال گذر است و با گذر زمان نه فقط فرصت‌ها از بین می‌روند، بلکه موضوع پیچیده و پیچیده‌تر می‌شود. بعلاوه، معلوم نیست بالاخره در بین این همه موضع‌گیری‌های ضد و نقیض، آیا واقعاً کسی در این بین هست که از راه حل مسأله آب‌زیرزمینی باخبر باشد؟ باید این سوال به ظاهر ساده را کمی جدی‌تر بگیریم، که برای تغییر به چیزی احتیاج داریم؟ به قانون، طرح، بخشنامه، کارگروه، شورا، ...؟
هفتمین شماره از مجموعه «بینش‌هاي راهبردی» به موضوع «طرح تعادل‌بخشی آب‌های زیرزمینی» اختصاص یافته است.
| عنوان | دانلودها |
|---|---|
| بینش راهبردی شماره (۷) | 134 |
