پارادوکس حفاظت از آب های زیرزمینی
وضعیت ما مشابه مدرسه‌ای است که نه معلم دارد و نه زیرساخت و نه در و پنجره، آن وقت عده‌ای می‌خواهند کلاس تقویتی در آن برگزار کنند. تا زمانی که این پارادوکس حل نشود، وضعیت آب‌های زیرزمینی هم حل نخواهد شد.» اینها گفته‌های «نعمت‌الله دهبندی»، مدیر پیشین گروه تلفیق و بیلان شرکت مدیریت منابع آب ایران بود که در نشست «تعادل‌بخشی آب‌های زیرزمینی، وعده تا واقعیت» که دوشنبه، ۱۵ آبان، توسط اندیشکدهٔ تدبیر آب برگزار شد.
.. ما در سیاستهای کلانمان دچار پارادوکس شده‌ایم، از طرفی مدعی تعادل‌بخشی هستیم و از طرف دیگر سیاستهای مبتنی‌بر خودکفایی، امنیت غذایی، کاشت برنج در هر منطقه، افزایش جمعیت و… را دنبال می‌کنیم که تضاد آشکار با آن است.
.. در تعادل‌بخشی به مباحث فنی بارها ورود کرده‌ایم، درصورتی‌که باید به بخش سیاستگذاری کلان و ریل‌گذاری اصلی توجه کنیم. اینکه آیا این سیاست‌ها با بضاعت آبی و اکولوژیک ما سازگار است یا نه؟ اگر این بخش را موفق شویم، ۵۰ درصد تعادل‌بخشی انجام شده است.
..«سیدجلال‌الدین میرنظامی»، دکترای مدیریت آب و پژوهشگر اثر پژوهشی «تعادل‌بخشی آب‌های زیرزمینی» در سخنرانی خود سراغ پاسخ به پرسشی رفت که اغلب پژوهشگران اجتماعی مطرح می‌کنند، اینکه بقیهٔ دنیا در این حوزه چه تجربه‌ای دارند؟
.. به گفتهٔ میرنظامی آنچه مطالعهٔ تجربهٔ سایر کشورها به ما نشان می‌دهد، این است که فاصلهٔ سیاستگذاری‌ها در حوزهٔ آب‌هی زیرزمینی با آنچه در سطح ملی انجام می‌شود، زیاد است. او اضافه می‌کند: «مطالعات بین‌المللی به ما نشان می‌دهند که تعادل‌بخشی یک مسئلهٔ حل‌نشده است. حتی کشورهایی که به‌لحاظ اقتصادی پیشرفته هستند، کشاورزی خرد ندارند، ارتباط دانشگاه و صنعت بیشتر است و بسیاری از موانعی را که ما درگیر آن هستیم هم ندارند، باز تعادل‌بخشی برایشان یک چالش بزرگ است. همچنین، این مطالعات نشان می‌دهد این مقوله یک مسئلهٔ عینی صرف نیست. پیچیدگی آب زیرزمینی این است که ما با مواردی نظیر منافع بهره‌بردارها، فرهنگ، اقتصاد و سیاست و … مواجهیم که یک مسئلهٔ عینی نیست و نمی‌توانیم تنها با تزریق اطلاعات بیشتر به جامعه آن را حل کنیم.» ..
