آبیاری سنتی؛ کشاورزی علیه آب
کمبود آب یکی از بحران‌های جدی ایران است؛ بحرانی که چند سالی می‌شود شروع شده و پیش بینی کارشناسان بر این است که هر سال هم شرایط بحرانی آب سخت‌تر می‌شود، تا جایی که شاید کار به واردات آب هم کشیده شود.
کمبود آب یکی از بحران‌های جدی ایران است؛ بحرانی که چند سالی می‌شود شروع شده و پیش بینی کارشناسان بر این است که هر سال هم شرایط بحرانی آب سخت‌تر می‌شود، تا جایی که شاید کار به واردات آب هم کشیده شود. با وجود این همچنان که کمبود آب حادتر شده و نگرانی‌ها تشدید می‌شود، خبرهایی از خودکفایی در برخی محصولات کشاورزی منتشر می‌شود که در نگاه نخست دغدغه کمبود آب را پررنگ‌تر می‌کند. روز گذشته عبدالمهدی بخشنده، معاون برنامه‌ریزی واقتصادی وزارت جهاد کشاورزی، اعلام کرد: « واردات گندم ممنوع است. هیچ کس اجازه واردات این محصول را ندارد. در این دو سال در بحث گندم به خودکفایی رسیده‌ایم و در حال حاضر بیش از 12میلیون تن گندم در انبارها ذخیره داریم و نیازی به واردات این محصول نیست.»
اما دغدغه کمبود آب موضوع خودکفایی در برخی محصولات کشاورزی را با پیچیدگی روبه‌رو می‌کند. سیاست‌های نادرستی که در زمینه استفاده از منابع آب در دولت نهم و دهم اتخاذ شد، سبب شده تا با هر بار شنیدن نام خودکفایی گندم، نگرانی از کمبود آب قوت یابد اما کارشناسان معتقدند بیش از آنکه کشت گندم به منابع آب لطمه وارد کند، استفاده نادرست و تلف شده منابع است که آب را از بین می‌برد.
