بحران آب، آینه‌ای برای سنجش مدیریت
ایران امروز با مجموعه‌ای از بحران‌های مزمن و هم‌افزا روبه‌روست که از حوزه‌های زیست‌محیطی و اقتصادی عبور کرده و به زندگی روزمره مردم رسیده‌اند. بحران‌هایی که نه‌تنها شدت یافته‌اند، بلکه اثرات متقابلشان، کشور را به وضعیت فلج ساختاری نزدیک کرده است. در چنین شرایطی، سخن گفتن از توسعه، بیشتر به شعاری تزئینی شباهت دارد تا یک برنامه عملی. درست مانند آن است که در صف تانکر آب، اپلیکیشنی برای مانیتورینگ کیفیت زندگی شهری معرفی شود؛ برنامه‌‌هایی پرزرق‌وبرق، اما گسسته از واقعیت زیسته جامعه. توسعه اساساً بدون ثبات و چشم‌انداز بلندمدت ممکن نیست. آنچه در اولویت امروز قرار دارد، صرفاً مدیریت روزمره بحران و جلوگیری از فروپاشی است. حال، چنانچه بخواهیم نگاهی واقع‌بینانه و منصفانه به کارنامه عملکرد دولت پزشکیان پس از گذشت یک‌سال از آغاز به کار آن -به‌ویژه در حوزه آب- داشته باشیم، بهتر آن است که آن را نه براساس سنجه‌های توسعه، بلکه در چارچوب مدیریت بحران و برپایه شاخص‌های سنجش عملکرد در شرایط بحرانی بررسی کنیم. لذا، شاخص‌هایی چون پاسخگویی اضطراری، هشداردهی زودهنگام، کاهش آسیب‌پذیری، مشارکت ذی‌نفعان و تاب‌آوری ساختاری می‌توانند مبنای واقع‌بینانه‌تری برای سنجش عملکرد آن باشد.
گزارش کامل را در سایت «پیام ما» بخوانید.
