بینش راهبردی شماره (۹)
اگر برای شناخت نظام بهرهبرداری آب کشاورزی صرفاً به قوانین و مقررات و دستورالعمل‌ها مراجعه کنیم، انتظار خواهیم داشت که آب با شکل و شمایلی یکسان در سرتاسر کشور مورد بهرهبرداری قرارگیرد. به طوری که کشاورزان برای دستیابی به آب باید پروانه بهرهبرداری دریافت کنند، وزارت نیرو آب را به آنها تخصیص دهد، وزارت جهاد کشاورزی آب را میانشان توزیع کند، هزینه آب را در شبکه‌های آبیاری بر اساس درصدی از درآمد پرداخت کنند و ... . اما می‌دانیم در واقعیت نظام‌های بهرهبرداری آب کشاورزی در سرتاسر کشور تفاوت‌هایی اساسی با یکدیگر دارند و طیفی از سازوکارهـای منظم و کارآمد تا شبکه‌های آبیاری بی‌نظم در بین آنها دیده می‌شود. اما این تمایز ناشی از چیست و آیا نمی‌توان الگوهای موفق نظام بهرهبرداری آب را در مناطقی که مسائل زیادی در آنها وجود دارد، پیاده کرد؟
در ایران تجارب گذار به نظام‌های محلی خودسازمانده برای بهرهبرداری آب محدود است. نادربودن نمونه‌های نهادهای خودسازمانده در کشور باعث شده است که تجارب موفق در این زمینه برای متخصصان و مسئولان بسیار جذاب باشند و تمایل به تکرار الگو و قواعد بهرهبرداری آن در سایر مناطق ایجاد شود.
نظام بهرهبرداری آب مجن کارکردهایی بسیار مطلوب همچون، تثبیت دقیق حقوق آب بهره‌برداران و برقراری بازار آب بین بهره‌برداران را ایجاد کرده است..
نهمین شماره از مجموعه «بینش‌هاي راهبردی» به موضوع «نظام‌های محلی خودسازمانده برای بهرهبرداری آب کشاوزی» اختصاص یافته است.
| عنوان | دانلودها | بازدید ها |
|---|---|---|
| بینش راهبردی شماره (۹) | 120 | 540 |
